این پژوهش به منظور تاثیر افزودن ترکیب سین بیوتیک بیومین ایمبو و ترکیب فیتوژنیک بیومین پی ای پی بر میزان نیتریک اکساید و پراکسیداسیون لیپیدی سرم و همچنین تاثیر آن در عمل کرد رشد در بلدرچین ژاپنی انجام شد. بیومین ایمبو شامل انتروکوکوس فاسیوم) یک پروبیوتیک (، فروکتو- الیگوساکارید) یک پری بیوتیک (و ذرات تحری ککننده سیستم ایمنی است. بیومین پی ای پی شامل کارواکرول، آنتول، لیمونن و فروکتوالیگوساکارید است. در این آزمایش 180 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی به 3 گروه و در 4 تکرار تقسیم شدند. گروه های 2 و 3 و تکرارهای آ نها به ترتیب 1gr/kg بیومین ایمبو و 1gr/kg بیومین پی ای پی در جیره غذایی دریافت کردند. به جیره گروه 1 و تکرارهای آن ها ب هعنوان گروه کنترل بیومین اضافه نشد. اندازه گیری میانگین اضافه وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی انجام می شد. نمونه گیری خون برای اندازه گیری میزان پراکسیداسیون لیپیدی و نیتریک اکساید در انتهای دوره پرورش) 35 روزگی (انجام شد. اندازه گیری میزان پراکسیداسیون لیپیدی سرم با روش تی بارس و اندازه گیری میزان نیتریک اکساید سرم با استفاده از روش گریس انجام شد. نتایج این آزمایش نشان داد استفاده از بیومین ایمبو و بیومین پی ای پی تاثیر معنی داری بر اضافه وزن بدن و مصرف خوراک ندارد (p>0.05)، لیکن ضریب تبدیل غذایی در گروه دریافت کننده بیومین ایمبو نسبت به گروه شاهد بهبود معن یداری نشان داد (p<0.05). میزان مالون دی آلدئید و نیتریک اکساید در گروه های آزمایشی نسبت به گروه شاهد به طور معن یداری کاهش یافت (p<0.05).

به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پروبیوتیک (بایومین ایمبو) در جیره غذایی بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی، آزمایشی در قالب طرح در قالب طرح کاملا تصادفی با استفاده از جیره های غذایی حاوی سطوح مختلف پروبیوتیک (صفر، 0.05، 0.1 و 0.15 درصد) در دوره آغازین (صفر، 0.025، 0.05 و 0.075 درصد)، در دوره رشد و (صفر، 0.125، 0.025 و 0.0375 درصد) در دوره پایانی، با چهار جیره آزمایشی و چهار تکرار و هر تکرار شامل 25 قطعه جوجه یک روزه سویه کاب جمعا بر روی 400 قطعه جوجه مخلوط نر و ماده به مدت 49 روز به مورد اجرا گذاشته شد. با استفاده از سطوح مختلف پروبیوتیک (بایومین ایمبو) در جیره های آزمایشی اثرات معنی داری بر عملکرد و صفات لاشه جوجه های گوشتی مشاهده گردید (P>0.05). بالاترین و پایین ترین افزایش وزن روزانه در دوره پایانی آزمایش به ترتیب مربوط به جیره های آزمایشی حاوی پرروبیوتیک 0.0375 درصد و گروه شاهد (82.51 و 61.96 گرم/ روز) بوده و تفاوت بین آنها معنی دار بود (P>0.01). روند افزایشی وزن روزانه در کل دوره نیز مربوط به همین گروه ها بود که تفاوت معنی داری بین آنها مشاهده گردید (P>0.05). در کل دوره آزمایش بیشترین و کمترین مقدار خوراک مصرفی روزانه، به ترتیب مربوط به گروه شاهد و جیره آزمایشی حاوی پروبیوتیک 0.025 درصد بوده و اختلاف بین آن ها معنی دار بود (P>0.05). بهترین ضریب تبدیل غذایی در دوره پایانی و کل دوره آزمایش مربوط به جیره آزمایشی حاوی پروبیوتیک 0.0375 درصد بود که در مقایسه با سایر گروه ها اختلاف معنی داری وجود داشت (P>0.01). شاخص تولید تحت تاثیر استفاده از پروبیتیک در جیره های آزمایشی قرار گرفته، به طوری که بالاترین و پایین ترین شاخص تولید به ترتیب مربوط به جیره آزمایشی حاوی 0.0375 درصد و گروه شاهد (282 و 164) بوده و تفاوت بین آنها معنی دار بود (P>0.05). از نظر صفات لاشه در بین جیره های آزمایشی حاوی پروبیوتیک تفاوت معنی داری مشاهده گردید (P>0.05). بالاترین و پایین ترین نسبت وزن زنده به وزن لاشه به ترتیب در جیره آزمایشی حاوی پروبیوتیک 0.0375 درصد و گروه شاهد (825 و 620 گرم) بوده و تفاوت معنی داری بین آنها مشاهده گردید (P>0.01). استفاده از پروبیوتیک در جیره های آزمایشی، اثر معنی داری بر روی ماندگاری جوجه های گوشتی مشاهده نگردید. با توجه به نتایج بدست آمده، پروبیوتیک توانست اثرات مثبتی در خصوص بهبود راندمان اقتصادی و شاخص تولید داشته باشد و به عنوان یک افزودنی در افزایش وزن و نیز در بهبود ضریب تبدیل غذایی موثر باشد. البته با در نظر گرفتن نتایج این آزمایش، می توان در شرایط پرورشی ایده آل در دوره های مختلف (آغازین، رشد و پایانی) استفاده از پروبیوتیک در دزهای 0.125، 0.025 و 0.0375 درصد در جیره را پیشنهاد کرد.

این آزمایش به منظور بررسی استفاده از پروبیوتیک، پربیوتیک و سینبیوتیک بر صفات عملکرد و جمعیت لاکتوباسیلوس ها در دستگاه گوارش جوجه های گوشتی انجام گردید، تعداد 630 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تیمار و 6 تکرار و 15 قطعه در هر تکرار از سن 1 تا 42 روزگی پرورش داده شد. جیره های آزمایشی شامل 1) جیره شاهد (جیره پایه فاقد مکمل افزودنی)، 2) جیره پایه + پروبیوتیک پریمالاک، 3) جیره پایه + پربیوتیک تکنوموس، 4) جیره پایه + پربیوتیک فرمکتو، 5) جیره پایه + پریمالاک + تکنوموس، 6) جیره پایه + پریمالاک + فرمکتو و 7) جیره پایه + سین بیوتیک بیومین ایمبو بودند. فراسنجه های مورد اندازه گیری شامل: خوراک مصرفی، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل خوراک، جمعیت لاکتوباسیلوس در ایلئوم و سکوم جوجه های گوشتی بودند. نتایج نشان داد که در مرحله آغازین تیمار حاوی پریمالاک+ فرمکتو بیشترین افزایش وزن را در بین تیمار های آزمایشی موجب شدند و اختلاف آن با گروه شاهد معنی دار بود (P<0.05). مصرف خوراک در هیچ یک از دوره های آزمایشی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی حاوی مکمل های افزودنی قرار نگرفت (P>0.05). در دوره آغازین، تیمارهای حاوی پریمالاک+ فرمکتو و سین بیوتیک بیومین و همچنین در دوره رشد و کل دوره پرورشی تیمار تلفیقی پریمالاک+ فرمکتو موجب بهبود معنی دار ضریب تبدیل خوراک در مقایسه با گروه شاهد شدند (P<0.05). از نظر شمارش جمعیت لاکتوباسیل ها، در سن 23 روزگی، تیمارهای حاوی پربیوتیک فرمکتو و مجموع پریمالاک + فرمکتو موجب افزایش معنی دار جمعیت لاکتوباسیل در ایلئوم در مقایسه با شاهد شدند. در سن 42 روزگی، تیمارهای ترکیبی حاوی پروبیوتیک + پربیوتیک و سینبیوتیک بیومین موجب افزایش معنی دار شمار لاکتوباسیل ها در سکوم نسبت به گروه شاهد شدند. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از ترکیب پروبیوتیک + پربیوتیک ممکن است موجب بهبود عملکرد و افزایش جمعیت لاکتوباسیل ها در دستگاه گوارش جوجه های گوشتی شود.

به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف ژل آلوئه ورا، پروبیوتیک و آنتی بیوتیک بر روی عملکرد، پاسخ ایمنی و خصوصیات کیفی تخم مرغ مرغ های تخم گذار، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با شش جیره آزمایشی و چهار تکرار و هر تکرار 12 قطعه، جمعا بر روی 288 قطعه مرغ تخم گذار سویه های لاین در سن 29 هفتگی به مدت 84 روز با جیره های متوازن اجرا شد. جیره های آزمایشی به ترتیب: 1- جیره شاهد (بدون افزودنی)، 2- جیره شاهد + آنتی بیوتیک (ویرجینیامایسین) 80 میلی گرم/کیلوگرم خوراک، 3- جیره شاهد + 1.5% ژل آلوئه ورا، 4- جیره شاهد + 3% ژل آلوئه ورا، 5- جیره شاهد + 0.05% پروبیوتیک و 6- جیره شاهد + 0.1% پروبیوتیک بودند. نتایج نشان داد، اثر سطوح مختلف ژل آلوئه ورا و پروبیوتیک بر روی ضریب تبدیل غذایی، درصد تولید و وزن توده تخم مرغ در کل دوره معنی دار بود (P<0.05). بهترین ضریب تبدیل غذایی مربوط به جیره آزمایشی حاوی پروبیوتیک بوده که در مقایسه با سایر گروه های آزمایشی و گروه شاهد تفاوت معنی داری بین آنها مشاهده گردید (P<0.05). در جیره های آزمایشی بر روی خصوصیات کیفی تخم مرغ (وزن پوسته، استحکام پوسته، رنگ زرده، واحدها، وزن مخصوص تخم مرغ و ضخامت پوسته) در مقایسه با گروه شاهد از نظر آماری اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. جیره آزمایشی حاوی 0.1% پروبیوتیک در مقایسه با سایر گروه های آزمایشی سبب کاهش کلسترول خون گردید (P<0.05) در تیتر آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفند (SRBC)، تیتر آنتی بادی علیه بیماری نیوکاسل، ایمنوگلوبیولین های IgM و IgG با گروه شاهد اختلاف معنی داری مشاهده گردید (P<0.05). بالاترین تیتر آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفند (SRBC) مربوط به گروه آزمایشی پروبیوتیک بوده، در صورتی که بالاترین تیتر آنتی بادی بر علیه نیوکاسل مربوط به گروه آزمایشی ژل آلوئه ورا بوده که در مقایسه با سایر گروه های آزمایشی و گروه شاهد تفاوت معنی دار بود (P<0.05). جیره آزمایشی حاوی 0.1% پروبیوتیک در مقایسه با گروه شاهد سبب کاهش کلسترول خون گردید (P<0.05).

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

تاثیر آلفامیون و بیومین بر روی ساختار هیستومورفومتریک روده کوچک و بافت لنفوئیدی لوزه سکومی مرغ گوشتی امروزه مواد پربیوتیک و سین بیوتیک به عنوان جایگزینی برای آنتی بیوتیک جهت افزایش رشد، به طور گسترده ای در مرغداری های مدرن استفاده می شوند. یکی از راه های افزایش اثرات پروبیوتیک ها ترکیب دو پروبیوتیک و پربیوتیک به عنوان سین بیوتیک می باشد که به وسیله بهبود بقاء و جایگزین نمودن میکروب های مکمل جیره در لوله گوارش، اثرات مفیدی در میزبان دارد. به این منظور در این مطالعه 125 جوجه گوشتی یک روزه در 3 گروه تقسیم شدند: 1) گروه کنترل، فقط با جیره پایه تغذیه شدند، 2) گروه آلفامیون، علاوه بر جیره پایه به میزان 0.5 کیلوگرم در یک تن آلفامیون دریافت کردند و 3) گروه بیومین، علاوه بر جیره پایه به میزان 1 کیلوگرم در یک تن بیومین دریافت کردند. در انتهای 42 روزگی، برای مطالعات هیستومورفومتریک، 15 جوجه (5 جوجه از هر گروه) به طور تصادفی انتخاب گردیدند. نمونه گیری از قسمت های مختلف روده کوچک (دوازدهه، تهی روده و ایلئوم) و لوزه سکومی انجام و جهت ثبوت در ماده ثبوتی فرمالین 10% قرار داده شدند. سپس به روش معمول تهیه مقاطع پارافینی، برش هایی به ضخامت 5 تا 6 میکرومتر تهیه و مورد رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین قرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان داد که هر چند آلفامیون و بیومین اثرات بهبودی معنی داری بر ساختار هیستومورفومتری روده کوچک (به ویژه دوازدهه) و بافت لنفوئیدی لوزه سکومی دارند، لیکن بیومین دارای اثرات بهبودی معنی دارتری می باشد. به طوری که ارتفاع و ضخامت کرک ها، تعداد سلول های جامی شکل، تعداد و عمق کریپت های روده ای، تراکم و وسعت بافت لنفوئیدی لوزه سکومی در گروه بیومین به طور معنی دارتری افزایش می یابد (P<0.05). نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان می دهد که می توان آلفامیون و بیومین به عنوان مکمل های غذایی جانشین آنتی بیوتیک ها جهت بهبود ساختار هیستومورفومتریک روده کوچک و بافت لنفوئیدی ضمیمه آن مورد توجه قرار گیرند.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

به منظور مطالعه اثرات استفاده از دو نوع پروبیوتیک (تپاکس و یسچر)، دو نوع پربیوتیک (فرمکتو و ای ماکس) و یک نوع سینبیوتیک (بیومین) در جیره غذایی (انرژی قابل متابولیسم 2720 کیلوکالری بر کیلوگرم و پروتئین خام 145 گرم بر کیلوگرم) بر عملکرد مرغ های تخم گذار و فراسنجه های کیفی تخم مرغ، تعداد 216 قطعه مرغ تخم گذار نژاد لوهمن در سن 76 هفتگی در 36 قفس توزیع شدند. صفات عملکردی به مدت شش هفته اندازه گیری شد و فراسنجه های کیفی تخم مرغ و در هفته ششم مورد ارزیابی قرار گرفت. استفاده از پروبیوتیک ها، پربیوتیک ها و سینبیوتیک اثری بر تولید تخم مرغ، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک و توده تخم مرغ نداشت، ولی وزن تخم مرغ در گروه های دریافت کننده افزودنی بیشتر بود (P<0.05). ضخامت و وزن پوسته در مرغ هایی که جیره های حاوی افزودنی دریافت کردند، در مقایسه با گروه شاهد بیشتر بود (P<0.05). نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که استفاده از افزودنی های تپاکس، یسچر، فرمکتو، ای ماکس و بیومین اثر مثبتی بر عملکرد تولیدی مرغ های تخم گذار ندارد ولی وزن تخم مرغ، ضخامت و وزن پوسته آن را بهبود می بخشد.

این آزمایش به صورت کرت های دو بار خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در سال 1389 انجام شد. تیمارها شامل دو تیمار عدم قطع آبیاری، قطع آب در مرحله 41 BBCH به عنوان عامل اصلی و دو رقم جو کویر و نصرت به عنوان عامل فرعی و محلولپاشی در چهار سطح شاهد، هیومکس، بیومین، هیومکس و بیومین 50:50 به عنوان عامل فرعی فرعی، بودند. نتایج مقایسه میانگین نشان داد تنش قطع آب روی محتوای نیتروژن، فسفر، پتاسیم دانه جو تاثیرگذار بوده و باعث کاهش آنها گردید. اثر متقابل تنش و رقم و نیز محلولپاشی و رقم تنها در محتوای فسفر در سطح آماری یک درصد معنی دار شد و همچنین اثر متقابل تنش و محلولپاشی در هر سه صفت محتوای نیتروژن، فسفر، پتاسیم دانه در سطح آماری پنج درصد معنی دار شد. در شرایط تنش کارایی جذب عناصر غذایی توسط ریشه ها کاهش می یابد در این شرایط محلولپاشی برگی روش مناسبی برای در اختیار گذاشتن عناصر غذایی برای گیاه می باشد با انجام این روش کوددهی علاوه بر جنبه های اقتصادی و اثر بخشی سریع، محیط زیست حفظ شده که این امر در راستای نیل به کشاورزی پایدار نیز بسیار موثر و مفید می باشد.

نقش سین بیوتیک ها در فعالیت های تولید مثلی ماهیان بویژه در ماهیان زینتی، مطالعات اندکی انجام شده است. لذا در این آزمایش اثر سینبیوتیک بایومین ایمبو تجاری بر روی هماوری، قطر تخمک، GSI، HSI ماهی آنجل مورد آزمایش قرار گرفت. برای انجام این تحقیق از 12 آکواریوم به ابعاد 30×50×70 سانتی متر مکعب استفاده شد که ماهیان با سن تقریبی 10 ماه به تعداد 8 قطعه در هر آکواریوم قرار گرفتند. ماهیان کاملا تصادفی با 4 تیمار و 3 تکرار با 4 رژیم غذایی سینبیوتیکی شامل صفر (شاهد)، 0.6، 1.3، 2 گرم به ازای کیلوگرم، به مدت 2 ماه، به میزان روزانه 5% وزن بدن و در 2 نوبت تغذیه شدند. در این آزمایش عملکرد تولیدمثلی ماهی آنجل مورد ارزیابی و نتایج حاصل مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که در تیمارهای آزمایشی، هماوری مطلق و شاخص گنادوسوماتیک بالاتر از گروه شاهد بود (p<0.05)، بطوری که بیشترین هماوری در تیمار 1.3 درصد و بالاترین شاخص گنادوسوماتیک در جیره 0.6 درصد مشاهده گردید (p<0.05).